ดีแต่เด่นไม่พอ : 11 แข้งไม่เคยคว้าแข้งยอดเยี่ยมแห่งปี PFA

เมื่อเข้าสู่สัปดาห์สุดท้ายของฤดูกาล หลายคนน่าจะคาดเดาหรือเห็นเป็นรูปเป็นร่างแล้วว่าแข้ง พรีเมียร์ลีก คนไหนจะคว้ารางวัลนักเตะยอดเยี่ยมแห่งปีของ สมาคมนักเตะอาชีพของอังกฤษ หรือ PFA ในฤดูกาล 2022-23

น่าเสียดายที่รางวัลนี้มอบให้กับนักเตะได้เพียงคนเดียวเท่านั้น แม้อีกหลายคนจะโชว์ฟอร์มได้ร้อนแรงไม่แพ้กันเลยก็ตาม แต่อย่างไรซะ พวกเขาก็ไม่ใช่นักเตะฝีเท้าดีกลุ่มแรกที่พลาดรางวัลนี้หรอก

หนำซ้ำบางคนก่อนหน้านี้ยังทำได้แค่มีชื่อเข้าชิงรางวัลนี้นี้ แต่ไม่มีโอกาสได้สัมผัสมันเลนแม้แต่ครั้งเดียว และ UFA ARENA จะพาไปพบกับ 11 แข้งดังที่เด่นไม่พอสำหรับรางวัลนักเตะยอดเยี่ยมแห่งปีของ PFA

 

ไบรอัน ร็อบสัน 

ไบรอัน ร็อบสัน คือนักเตะที่มีนิยามของความเป็นผู้นำอย่างแท้จริง ไม่ว่าสมัยที่เป็นดาวรุ่งพุ่งแรงกับ เวสต์บรอมวิช อัลเบี้ยน หรือสมัยที่ประสบความสำเร็จในการค้าแข้งมากที่สุดอย่าง แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด และแม้อาการบาดเจ็บได้ลักพาตัวออกจากฟลอหญ้าอยู่บ่อยครั้ง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฝีเท้าของเขาตกลงแต่อย่างใด

บางที ร็อบโบ้ อาจจะคว้ารางวัลนี้ของ PFA ไปครอง หากเขาไม่ได้ค้าแข้งอยู่ในช่วงปี 1980 ถึง 1986 ซึ่งเป็นยุคที่นักเตะจอมแกร่งที่เพรียบพร้อมไปด้วยมันสมองมีอิทธิพลมากที่สุดกับการแข่งขันในลีกดิวิชั่น 1 ของอังกฤษ

 

เกล็น ฮ็อดเดิ้ล

แม้ชื่อของ เกล็น ฮ็อดเดิ้ล ไม่ได้เสียงโหวตจากเพื่อนๆ ร่วมอาชีพมากนัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันอดีตกองกลางของท็อตแน่ม ฮ็อตสเปอร์ ผู้นี้เก่งกาจแค่ไหน ไม่ว่าจะเป็นลีลาทักษะลูกหนังที่ยอดเยี่ยมและสง่างาม รวมไปถึงวิสัยทัศน์และความเยือกเย็นยามครอบครองลูกบอลอยู่ 

นอกจากนี้ ฮ็อดเดิ้ล ยังเป็นกองกลางชาวอังกฤษ ที่ดีที่สุดในยุค 80 และเขาควรจะได้รางวัลนี้ไปนอนกอดที่บ้านในฤดูกาล 1986-1987 ด้วยซ้ำไป แต่รางวัลแข้งยอดเยี่ยมของ PFA ในฤดูกาลดังกล่าว ตกเป็นของ ไคล์ฟ อัลเลน เพื่อนร่วมทีมของเขาในทีม ‘ไก่เดือยทอง’ หลังยิงไปถึง 49 ลูกในทุกรายการ แต่ส่วนใหญ่นั้นก็มาจากจ่ายบอลของ ฮ็อดเดิ้ล และอีก 2 แข้งอย่าง ออสซี่ อาร์ดิเลส และ คริส วัดเดิ้ล ต่างหาก

 

พอล สโคลส์ 

อีกหนึ่งกองกลางระดับตำนานของ ‘ปีศาจแดง’ ที่ใครๆ ต้องยกย่องในฝีเท้า พอล สโคลส์ เป็นนักเตะที่ทำผลงานได้ยอดเยี่ยมบ่อยครั้งยามลงสนามและพาทีมคว้าแชมป์รายการต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นฟุตบอลในประเทศหรือรายการยุโรปก็ตาม

และในฤดูกาล 2002-2003 คือปีที่ สโคลซี่ โชว์ฟอร์มได้ไฉไลที่สุด หลังยิงประตูทุกรายการรวม 20 ลูก ซึ่งมากที่สุดต่อการลงเล่นในหนึ่งฤดูกาลของเขา และประสานงานกับ รุด ฟาน นิสเตอรอยด์ ในการทวงแชมป์ลีกกลับมายัง โอลด์ แทร็ฟฟอร์ด แต่ทว่ามันก็ไม่เพียงพอให้เขาคว้ารางวัลแข้งยอดเยี่ยมของ PFA มาครอบครองได้ในปีนั้น เนื่องจากมีนักเตะที่ชื่อ เธียร์รี่ อองรี ขวางทางอยู่

 

โทนี่ อดัมส์

โทนี่ อดัมส์ เอาชนะความลำบากจากคำดูถูกต่างๆ รวมถึงอาการติดเหล้า จนสามารถสถาปนาตนเองให้กลายเป็นหนึ่งในกองหลังที่ยอดเยี่ยมที่สุดตลอดกาลในประวัติศาสตร์ลูกหนังแดนผู้ดี 

อดีตปราการหลัง อาร์เซน่อล แข็งแกร่งมากในการเล่นลูกกลางอากาศ และยากที่ล้มเขาได้ในจังหวะนั้น และถึงแม้ตัวเขาจะอายุมากขึ้นก็ไม่ได้ทำให้เขาฝีเท้าตกลงเลย แถมยังมีชั้นเชิงและความเก๋ามากขึ้นไปอีก แต่ก็ไม่มีปีไหนที่ อดัมส์ จะโชว์ฟอร์มการเล่นได้ดีเท่าปี 1990-1991 แล้ว หลังพา ‘ปืนใหญ่’ คว้าแชมป์ดิวิชั่นหนึ่งด้วยการเสียประตูเพียงแค่ 18 ลูกเท่านั้น

 

ปีเตอร์ ชไมเคิ่ล

ด้วยร่างกายอันสูงใหญ่บวกกับพลังเสียงที่ดังจนน่าเกรงข่ามยามเฝ้าเสา ทำให้ ปีเตอร์ ชไมเคิ่ล เป็นที่หวาดหวั่นของกองหน้าในลีกอยู่ไม่น้อย รวมถึงความสามารถในการตัดบอลจากลูกครอสที่ว่องไว ช่วยให้ปีศาจแดงก้าวขึ้นมาเป็นสโมสรแถวหน้าของเกาะอังกฤษ ได้อย่างเต็มตัว

ตลอด 8 ปีที่ ยักษ์เดนส์ เป็นนายทวารมือหนึ่งให้ยูไนเต็ด มีน้อยครั้งมากที่เขาแสดงความผิดพลาดออกมาให้เห็นแบบจะๆ อย่างไรก็ตามตำแหน่งนายทวารที่เคยคว้ารางวัลนี้มีแค่ 2 คนเท่านั้น นั่นก็คือ แพท เจนนิ่ง และ ปีเตอร์ ชิลตัน เท่านั้น แถมในยุคหลังๆ มือกาวคือผู้เล่นที่ถูกมองข้ามจากรางวัลต่างๆ อยู่เสมอ ทำให้ไม่ว่าเขาจะโชว์เซฟมากมายแค่ไหน โอกาสก็น้อยมากๆ ที่เราจะเห็น ชไมเคิ่ล คว้ารางวัลนี้ของ PFA มาครอบครอง

 

จานฟลังโก้ โซล่า

จานฟลังโก้ โซล่า อาจเป็นนักเตะที่ดูยังไงก็ไม่เหมาะกับการค้าแข้งใน พรีเมียร์ลีก เนื่องจากมีรูปร่างที่เล็กและดูเปราะบางเกินไป ทว่านั่นก็เป็นแค่เปลือกนอกเท่านั้น เพราะเขาสามารถครองบอลได้อย่างเหนี่ยวแน่น, ลากเลื้อยได้อย่างพริ้วไหว, มีวิสัยทัศน์ในการจ่ายบอลที่กว้างไกล อีกทั้งยังจบสกอร์ได้คมกริบมากๆ แม้จะไม่ได้เล่นเป็นหัวหอกก็ตาม

นอกจากนี้แข้งชาวอิตาเลี่ยน ยังเป็นนักเตะที่มีน้ำใจนักกีฬาและให้ความเคารพต่อเพื่อนร่วมอาชีพเสมอยามแข่งขัน นั่นยิ่งทำให้แฟนบอล เชลซี รวมทั้งคนอื่นๆ ในอังกฤษ ประทับใจในตัว โซล่า เป็นอย่างมาก และเชื่อว่าจะติดอยู่ใจของทุกคนไปอีกนาน

 

ปีเตอร์ เบียร์ดสลี่ย์

 มีน้อยคนนักที่จะได้เล่นในแดนหน้าร่วมกับหัวหอกฝีเท้าดีในยุคของตนเอง และปีเตอร์ เบียร์ดสลี่ย์ คือหนึ่งในคนกลุ่มน้อยเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็น เควิน คีแกนใน นิวคาสเซิล, แกรี่ ลินิเกอร์ ในทีมชาติอังกฤษ, จอห์น อัลดริดจ์ และ เอียน รัช ใน ลิเวอร์พูล, โทนี่ ค็อตตี้ ในเอฟเวอร์ตัน และ แอนดี้ โคล กับ เลส เฟอร์ดินานด์ ใน นิวคาสเซิล คำรบที่สอง ทั้งหมดนี่ยืนยันได้ดีว่าเขาโชคดีแค่ไหน

และถึงแม้จะได้เล่นกับกองหน้าระดับโลก แต่ เบียร์ดสลีย์ ก็ไม่ได้ทำตัวให้เป็นภาระแต่อย่างใด แถมยังแอสซิสต์ให้คู่ขาในแดนหน้าทำประตูมาแล้วมากมาย รวมถึงตัวเขาเองก็ยิงประตูไปมากกว่า 200 ลูกตลอดอาชีพค้าแข้ง แต่ก็น่าเสียดายไม่น้อยที่บทพระรองของเขาทำให้ตนเองถูกเมินในการคว้ารางวัลอันทรงเกียรตินี้ไป

 

เอียน ไรท์

กองหน้าจุดเดือดต่ำจาก อาร์เซน่อล เป็นนักเตะอีกคนที่ไม่มีโอกาสได้ถ่ายรูปคู่กับรางวัลนี้แม้แต่ครั้งเดียว แม้จะหนึ่งในผู้เล่นคนสำคัญที่ช่วยให้ทีมจากลอนดอนเหนือกลับมาคว้าแชมป์ลีกเป็นครั้งแรกในรอบ 8 ปีก็ตาม

ด้วยความเร็วชนิดหาตัวจับยากบวกกับการจบสกอร์ที่มีประสิทธิภาพทำให้ ไรท์ ถือเป็นอีกหนึ่งกองหน้าระดับต้นในยุค 90 ของแดนผู้ดี โดยทำประตูไปมากถึง 185 ลูกในตลอด 7 ปีที่ค้าแข้งในถิ่นไฮบิวรี่ ก่อนจะพเนจรไปซักพักให้เกาะอังกฤษ และแขวนสตั๊ดกับ เบิร์นลี่ย์ ในปี 2000

 

อลัน แฮนเซ่น

ในช่วงที่ ลิเวอร์พูล ครองความยิ่งใหญ้ในประเทศอังกฤษ หรือในยุโรปอยู่นั้น ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณ อลัน แฮนเซ่น กองหลังระดับตำนานของทีมที่มีความสามารถในการอ่านเกมที่แม่นยำ รวมการตัดบอดที่เด็ดขาด จึงไม่แปลกใจว่าทำไม ‘หงส์แดง’ ถึงก้าวไปอยู่บนจุดสูงสุดแบบนั้นได้

ปราการหลังชาวสก็อตแลนด์ พาทีมคว้าแชมป์มาประดับตู้สโมสรมากมาย ไม่ว่าจะเป็นแชมป์ดิวิชั่นหนึ่ง, เอฟเอฟ คัพ, ลีกคัพ หรือ ยูโรเปี้ยน คัพ แฮนเซ่นก็ได้สัมผัสมาหมดแล้ว เพียงแต่รางวัลเดียวที่ยังไม่เคยได้แตะแม้แต่ปลายก้อยคือ รางวัลนักเตะยอดเยี่ยมแห่งปีของ PFA ที่เขาควรจะได้อย่างซักครั้งในช่วงปี 1979-1984

 

แกรี่ แม็คอัลลิสเตอร์

อดีตกองกลางทีมชาติสก็อตแลนด์ คือในผู้เล่นชุดตำนานของ ลีดส์ ยูไนเต็ด ที่คว้าแชมป์ดิวิชั่นหนึ่งเดิมเป็นทีมสุดท้ายในปี 1991-1992 ก่อนที่จะเปลี่ยนชื่อมาเป็นพรีเมียร์ลีกเช่นปัจจุบัน ซึ่งวิสัยทัศน์ในการจ่ายบอล, ความเชี่ยวชาญในการเล่นลูกนิ่งระดับสูง และความเป็นผู้นำ ทำให้แม็คอัลลิสเตอร์คือกองกลางในอุดมคติของใครหลายคน

โดยเฉพาะช่วงที่เขาค้าแข้งกับ ลิเวอร์พูล ถือเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตค้าแข้งของ แม็คอัลลิสเตอร์ แล้ว ซึ่งเขาคอยเป็นเสาหลักพาแข้งรุ่นน้องในทีมคว้าถึง 3 แชมป์ในปีนั้นได้แก่ เอฟเอ คัพ, ลีก คัพ และ ยูฟ่า คัพ ในฤดูกาล 2000-01 ทั้งๆ แม็คอัลลิสเตอร์ มีอายุปาเข้าไป 36 ปีแล้ว ณ ตอนนั้น

 

เซร์คิโอ อเกวโร่

แข้งชาวอารเจนไตน์ รายนี้ใช้เวลาเพียง 8 ปีเท่านั้นก็สามารถก้าวขึ้นไปเป็นนักเตะระดับตำนานของ แมนเชสเตอร์ ซิตี้ ได้แล้วด้วยการรั้งตำแหน่งดาวยิงสูงสุดของสโมสรด้วยประตูจำนวน 260 ลูกในทุกรายการ แถมยังช่วยให้ทีมคว้าแชมป์พรีเมียร์ลีกมาครองได้ถึง 5 สมัยอีกด้วย

จริงอยู่ที่ กุน สามารถรักษาฟอร์มการเล่นของตนเองได้อย่างสม่ำเสมอในตลอดหลายปีใน เอติฮัด แต่ว่าในช่วงนั้นๆ ก็จะมีแข้งรายอื่นที่ทำผลงานได้โดดเด่นกว่าเขาพอสมควร แม้ว่านักเตะจากทีมเหล่านั้นไม่ได้พาทีมประสบความสำเร็จอะไรในฤดูกาลเหมือนกับเขาเลยก็ตาม

 

บทความที่เกี่ยวข้อง